رئالیسم در اشعار لاهوتی

مکتب رئالیسم یکی از بنیادی‏ترین مکاتب هنری است که در اواسط قرن نوزدهم در فرانسه ظهور کرد و به سرعت گسترش یافت. پرهیز از تخیل و الهام‏های درونی رمانتیک‏ها و پرداختن به واقعیت‏های عالم بیرون از اساسی‏ترین اصول این مکتب بود که شاعران، نویسندگان و هنرمندان را به سوی خویش کشاند. در ایران نیز همگام با حرکت‏های مشروطه‏خواهان، شاعران و نویسندگان به مسائل اجتماعی و انحطاط و عقب‏ماندگی کشور، توجه نشان دادند. عصر مشروطه را باید نقطه عطفی در ورود شعر به حوزه زندگی مردم و مسائل جامعه و متمایل شدن آن به واقع‏گرایی دانست. از میان شاعران این دوره، ابوالقاسم لاهوتی با گرایش شدید به جریان چپ از منظری سوسیالیستی به اوضاع کشور توجه نشان داد. در این مقاله نگارندگان بر آن‏اند برای نخستین بار به این پرسش پاسخ دهند که عناصر رئالیستی تا چه حد در اشعار لاهوتی بازتاب یافته است؟ و آیا می‏توان او را پیرو سبک رئالیسم دانست؟ نویسندگان این پژوهش با استفاده از منابع معتبرِ رئالیسم، ضمن معرفی این مکتب، اصول آن را معرفی می‏کنند و اشعار لاهوتی را بر مبنای اصول رئالیسم مورد نقد و بررسی قرار می‏دهند. این مقاله پیروی لاهوتی از شیوه رئالیسم سوسیالیستی را اثبات می‏کند.